ईश्वरा श्रेष्ठ
आमा, यो शब्द नै कति मीठो र पवित्र लाग्छ । तर मेरो जीवनमा यो शब्द एउटा तीतो सत्य बनेर आयो । बाल्यकालदेखि नै आमाको काखको न्यानो स्पर्श र ममताको अभावले मेरो जीवनलाई अँध्यारो बनायो । अरू साथीहरू आमाको हात समातेर स्कुल जाँदा म एक्लै टोलाइरहेको हुन्थेँ । अरू साथीहरू आमाको काखमा बसेर कथा सुन्दा, म एक्लै कोठाको कुनामा बसेर आँसु झारिरहेको हुन्थेँ ।
आमा नहुँदाको पीडा शब्दमा व्यक्त गर्न गाह्रो छ । हरेक पाइलामा, हरेक मोडमा आमाको अभाव खड्किन्थ्यो । बिरामी हुँदा स्याहार गर्ने कोही थिएन, खुसी हुँदा अँगालो हाल्ने कोही थिएन र दुःख हुँदा साथ दिने कोही थिएन । म एक्लै लडिरहेँ, एक्लै उठिरहेँ, र एक्लै अघि बढिरहेँ । एक्लै सघर्ष गरिरहे आसाको दियोलाई कहिले निभाइन । जीबनलाई सार्थक बनाउनको निम्ति दुनियाँ सामु दौडिरहे । तर, आमाको अभावले मलाई कमजोर बनाउन सकेन । बरु यसले मलाई बलियो बनायो । मैले जीवनको हरेक चुनौतीलाई सामना गर्न सिकेँ, हरेक पीडालाई सहन सिकेँ, र हरेक असफलताबाट उठ्न सिकेँ । मैले आफ्नो सपनालाई साकार पार्न कडा मेहनत गरेँ, र अन्ततः सफलताको शिखर चुमेँ ।
आज म सफल भएको छु । मैले त्यो सबै हासिल गरेको छु, जुन मैले सपनामा पनि सोचेको थिइनँ । तर, यो सफलताको खुसी आमालाई देखाउन नपाउँदा मनमा एउटा खालीपन महसुस हुन्छ । आज आमा हुनुभएको भए, उहाँ कति खुसी हुनुहुन्थ्यो होला ! उहाँले मलाई अँगालो हालेर भन्नुहुन्थ्यो होला, “मेरो छोरी, तिमीले मेरो नाम राख्यौ । “ मैले गर्नु नसकेको सपनाहरु पूरा गर्यौ भन्नुहुन्थ्यो होला ।
मैले आमालाई देखाउन नपाएका धेरै कुराहरू छन् । मैले उहाँलाई देखाउन चाहेको थिएँ कि म कति बलियो भएको छु, कति सफल भएको छु, र कति खुसी भएको छु । मैले आफ्नो सपना साकार पारेको छु ,र आफ्नो जीवनलाई सार्थक बनाएको छु । तर, नियतिको अगाडि कसको के लाग्छ र ? आमा आज मसँग हुनुहुन्न, तर उहाँको आशीर्वाद सधैँ मसँग छ । उहाँको सम्झना मेरो मनमा सधैँ जीवित छ र उहाँको प्रेरणाले मलाई सधैँ अघि बढ्न प्रेरित गरिरहन्छ । आमा, म तपाईँलाई धेरै माया गर्छु । तपाईँको अभावले मेरो जीवनलाई अँध्यारो बनाए पनि, तपाईँको आशीर्वादले मेरो जीवनलाई उज्यालो बनाएको छ । तपाईँको सम्झना मेरो मनमा सधैँ जीवित रहनेछ ।
